Cam Kırıkları

Ufacık bir kız çocuğuydu daha beş yaşlarında. Bazen hırgürün arasında bazen kendi dünyasının mutlu olan tarafında büyümeye çalışan. Ayakkabı alınacak olduğunda bir adet alınabilen ya da

 –“Anneme ayağımı sıktığını söylemeyelim” diyen. Kırık bir kalp taşır bedeni belli etmeden. Saçlar kesilir dolaplarda bebeğinin saçlarına benzetmek için. Oysaki mutsuzluğu sıyırıp atmaktır bu eylem o bilmese de.

Bir resim düşünün muhteşem bebekli bir pasta. Bir tarafında kendini prenses gibi hisseden bir kız diğer tarafta “keşke benimde olabilseydi” diyen bir bakış. İnsanlar büyür ve ölürler. Büyümek kimine göre tecrübeler bütünüdür. Kimine göre de hayal kırıklıklarıdır.

Annelik ise hayal kırıklıklarını onarmaktır.

 Ne zaman bebekli pasta görsem o sahne gelir gözümün önüne. 

Yıl 2013 yüreğim cam kırıkları.

-“Benim de prenses elbisem olur mu?” diye hevesle soran minik kıza –“elbette olur” derken sızlayan yaralar kanar tekrar tekrar.

Yüreğim 2013 yüreğim hayal kırıklıklarını yaşayan o kız çocuğunda.