Yeşeren Umutlar

Umut etmek her insanı farklı yerlerde farklı duygular ile hayata bağlar. Severken umut ederiz, yaşarken umut ederiz, hastayken umut ederiz…  Kısacası hayatımızın her anında umut yeşertiriz, yaşadıklarımıza bağlı durumlarda.

Bir zamanlar köyün varlıklı ailelerinden birinin torunu olarak dünyaya gelmiş; üç yaşında bir başına kalmış hayatta.  Kim ne verdiyse yemiş, kim ne verdiyse giymiş. Sahip çıkanı çok olmuş zaman içinde. Taş ve pirket ocaklarında çalışmış; yük taşımış. Velhasıl çocukluk ve gençlik yılları zor geçmiş Halil amcanın. Yörük kızını sevmiş evlenmiş.Çoluk çocuk, torun sahibi olmuş zaman içinde. Koskoca evine kimleri sığdırmamış ki kimleri misafir etmemiş ki hayatı boyunca.  At arabacı Halil demişler yaş aldıkça hayattan.  Gün gelmiş eskileri hatırlasa da yenileri pek hatırlamaz olmuş. Yaşlı bedeni çökmüş. Bir elinde bastonu çok da sağlam olmayan bedeni ile çarşı pazar gezmekten de kendini alıkoyamazmış. Sokaklarda kim görse selam verir, tarihi yaşamış görmüş olduğundan çokça sohbet edeni olurmuş. Güneşli ve soğuk bir günde tüm sevdikleri toplanmış, aletlere bağlı olduğu hastahane odasında kameradan izlemek için. Sevdikleri umut bağlamışlar; gözlerini kıpırdatması ve tepki vermesiyle.  Umut aramışlar doktorların sözlerinde. Yaşam ne gariptir; nefes şah damarında atar insanın sanki. Nefes verdiğin vakit alamadığında; aldığın vakit veremediğinde son bulur her şey. Karlı bir kış günü son nefesini vermiş Halil amca… 

Halil amca kimdir diye soracak olur iseniz; Gölgesinde sallandığım salıncaktaki şen kahkahalarımın sahibi benim güzel dedem…