Deniz Topum ve Mızıkam

Çocukluğumdaki en heyecanlı bekleyişimdi belki de o gün. Babam sürekli çalışan ve gece geç gelen biri oldu hep. 

Belki de para kazanmanın zorluklarını o zamandan anlamama vesile olmuştur.

O zamanlar kardeşimin olacağını duyduğum zamanlardı. Annemin beni beş kat yukarı taşıdığı benimde her gün babamın arkasından bende geleceğim diye ağladığım zamanlardı.

Deniz topu görmüştüm; çıngıraklı, şeffaftı almalarını istediğim belki de tek oyuncaktı. Mızıka sesi duymuştum uzaklardan meraklanmıştım. Babam söz vermişti alacaktı. Kaç gün bekledim heyecanla!

Balkondan bakardım beşinci kattan her geldiğinde farklı bir çığlıkla;

 “-anne babam geldi” diye seslenirdim. Sonra farkına varırdım ki elleri boş yine unutmuştu.

Çocuk aklı işte yine bir gün beklerken balkonda uyuyakalmışım. Uyandığımda ise babam bu defa getirmiş yatağıma koymuştu.

Heyecanla şişirmesini istemiştim annemden sonra içindeki sesi dinlemiştim. 

Oynadıkça çıkan o çocuksu tınıyı.

Mızıkayı ise çalmayı bilmesem de hiç unutamam kırmızı rengini.

Babalar unutsa da çocuklar unutmaz…