Ekmeğin Köşesi

Bir Pazar sabahıydı;

Elimde kokusuna doyamayacağım kahvem ve kitabım. Olur mu olmaz mı derken kendimi bulduğum o dünyanın benim yönüm olduğunu anlamıştım. Oysa ben Pazar günlerini hiç sevmem. Tek mutlu eden yönü sessizlik ve kitaplarım…

Kitapları okurken içinde bulurum kendimi. Acıyı, mutluluğu ve aşkı…  Aşkı kaldıralı seneler olmuş bir baktım ki! Ben sevgi kadını olmuşum. Sevilmek başkaydı…  Sevmek başkaydı…

Aklıma geldi çocukluğum; sabahların neşesi sıcak ekmeğimin köşesiydi. Hayattan her zaman her şey de köşelere tabi kalmıştım. Yani bir türlü tam olamamıştım. Eksikti bir şeyler;  zamanında verilemeyenler, alınmayanlar yani bardağın boş tarafıydı bana kalanlar. Zaman acımasızdı ya kendinden küçüğe yenilirsin kimi zaman ya da tüm egosuyla sana karşı durmuş tatmin olmaya çalışanlara. Kimi zaman kendini bırakır olanları izler karşıdan bakarsın…  

Ya olmuşlara söver yada olamamışlara sayarsın..