Kaderime Yazılan

Tam bir yıl  önce bu gün ilk defa kalbimin tekrardan atabileceğini hissetmiştim. İyi insanlar herkesin karşısına çıkmazdı her zaman. Sessiz çığlıklarımı duyulmadığını bile bile gülüyordum her zaman; içimdeki nefreti, hüznü dışarı atarcasına hunharca kahkahalar atıyordum. Tamda kahkahalarımın yerini gözyaşlarım almaya başlamıştı ki çıkageldi. Kendini sev önce demişti insanları sevmeden önce. Kendine değer ver. Türkülerim vardı, o türkülerde kendimi bulduğum zamanlarım vardı... Ellerim ve ayaklarım çalışırdı genelde mantıkla işim olmazdı. Ellerimin marifeti yazmak, ayaklarımın ise yöremin oyunlarını duygularla birleştirip sahneye koymaktı. Kendime değer vermekti benim için bunları yapabilmek. He bir de kalp!! O kalp yüzünden insanın başına gelmeyen kalmaz ya benimde başıma gelmeyen kalmamıştı işte. Mesele o kalbi iyi kullanabilmekti oda mantıktan geçerdi ki bende olmayan tek duyguydu işte. Kısacası benimde başarabildiklerim vardı başarısızlıklarımın arasında. Dinledim; o çıkagelen, yüreğini yüreğime yakıştırdığım adamı. Kendimi sevdim. Kendimi severken onu da sevmiştim farkında olmadan. Yağan yağmurların altında beni sarıp sarmalayacak olanım vardı artık. Zaman bilmeden yazmıştı kaderime yavaş yavaş. ..

Oysa kader iyilerin karşısına iyileri çıkartmazdı ki her zaman…