Başarmak

Bakırköy doğumlu olan ben ailenin ilk çocuğu olarak dünyaya gözlerimi açmışım. Zor zamanlarda dünyaya geldiğimden dolayı içimdeki çocuk kırılmış. Sakin bir yapım varmış  bebekken sesim hiç çıkmazmış.

Keşke çıksaydı keşke bas bas bağıran bir çocuk olsaydım. İstemediğim bir şey olduğunda hayır demeyi bilebilseydim. Bilemedim ben hep bana dayatılanları yaşamak zorunda kaldım. Şimdilerde kocaman kadın olsam da o içimdeki çocuk öyle bir kırılmış ki ona sahip çıkamıyorum. Çocukluğum güzeldi mutluydum kardeşimin dünyaya gelişi bile beni çok mutlu etmişti. Sabırsızlıkla beklemiştim o koca dokuz ayı. Annemin karnını okşar severdim öperdim kardeşim gelecek diye.

Derken o an gelmişti babamın elinden tutup koşa koşa gitmiştim “kardeşin seni çağırıyor” dediklerinde. Hastane odasına girdiğimi dün gibi hatırlarım. Sarı bir bebekti hala da sarışındır. Yanakları ve elleri tombul, gözleri masmaviydi kardeşimin.  Eve geldiğimde babam koskoca mavi bir ayıcık almıştı “ kardeşin almış bunu sana” dedi. Nede çok sevinmiştim!

 Aylar geçmiş biraz daha büyümüştü.

Kendime görev edinmiştim ona ablalık yapacaktım. Ağladığında susturabilmeyi başaracaktım. Çok ağladığı bir gün sebebini anlamak için yaklaştığımda anladım ki bez değiştirme vakti gelmişti ama nasıl olacaktı! Boyumdan büyük yatağından alıp altını değiştirmiştim başarmıştım! Hayattaki başarılarımın az olacağını bilemezdim hiçbir zaman. 

Annem uyanıp geldiğinde şaşırmış “sen nasıl yaptın bunu “demişti. O an anladım ki boyumdan büyük işler yapmak başarıydı.