Gece

İnsanlar bağıra bağıra derdini anlatır, ağlar da savunmasız kalmış ufacık etrafında olup bitenden habersiz kalmış bir kedicik derdim var diyemezdi elbette. Kimi duygular tarifsizdir, vicdanınız var ise birazcık.

Sokak sessizdi, soğuk ve gelen geçen baksa da ne olmuş diye umarsızca geçip gittiler.

Gözleri görmüyor sandığımız kediyi aldığımız gibi arabaya bindik. Ellerimin arasında battaniyeye sarılmış haliyle nefes alışından anladığım kadarıyla telaşlı bir hali vardı. Soğukta kalmış bedeni ısınmış uykuya dalmıştı. Kim bilir ne kadar acısı vardı!

Veterinere gittiğimizde tıpkı kızımın ilk hasta oluşunda olduğum gibi tedirgin ve buruktu içim. Ne olacağını bilmediğim bir durum içerisindeydim. Kocaman yürekli olan sevdiğim adam bile bir buruk bakıyordu. Doktor ilk müdahaleyi yapar yapmaz canının ne kadar yandığını bir defa daha anladık. Bir ciyaklama ile kendimi dışarı atmam bir olmuştu. Çünkü savunmasızdı ve canı acıyordu.

Doktor bir gün daha kalsaydı aç ve bu şekilde ölebilirdi dedi o an doğru olanı yaptığımız için tekrardan sevindim. Ölmemeliydi ve yaşamalıydı çünkü o küçüktü yaşamaya hakkı vardı. Adı ne diye sorduklarında ise sokak kedisi olduğundan dolayı bilemiyorduk.

Manevi olsa da bir kedinin ailesi olmuş ve ona bir ad vermiş olduk. Siyahtı ve rengine yakışır bir isim olmalıydı. 

Gece koymuştuk adını.Gecenin gündüzü olabilmeyi başarmıştık.

İyileşmiş olduğunu görmek güzeldi.. Pırıl pırıl tertemiz.