Minik Mucize

İçinde öylesine bir his vardı ki bunun adını koyamıyordu bir türlü. Hastane kapısından girerken alacağı sonucu öğrenmek hem ürkütüyordu hem de heyecanlandırıyordu. En son beş yıl önce bu kapıdan içeri girmişti. Asansörde ağlayan kadını gördüğünde merakla bakakaldı. Kadın gözyaşlarını tutamıyordu.” Yine mi olmadı” diyordu. Anlam veremedi sonra kocasının onu tesellisinden anladı neden gözyaşlarını tutamadığını. Öyle bir teselli ediyordu ki karısını kalbi acımıştı resmen; karısının gözünden akan yaşlara. Onun mutsuzluğuna.

Doktor çağırmış içeri girmişti Sena. Heyecanla anlatıyordu doktora durumunu. Doktorda onun tersine sakinlikle cevaplıyordu sorularını tane tane. “Önce emin olalım sonra bakarız genel durumuna” dedi doktor. İlk gebeliğinde ki gibi olacağından korkuyordu. Asansördeki kadının durumunda olmak istemiyordu tekrardan.  Hissediyordu bu defa minik mucizesini.

Geçmek bilmeyen o bir saat yıl gibi gelmişti. Doktor muayene için hazırlandığında içi içine sığmıyordu aslında Senanın. Karşısında kocaman ekranda siyah karartılar arasında bebeğini görmeyi o kadar arzuluyordu ki. Doktor görüntüyü ekrana verdiğinde duyduğu sesin eşi benzeri yokmuş gibi hissetti bir an. Mucizenin kalp atışıydı. 

Yıl 2001 aylardan Mayıs.