Mazinin Ayak Sesleri

Taksiden inip şöyle bir bakındı etrafına. O kadar kırılmıştı ki gururu; “Neden?” diye soramadı bile. Yollar hiç o kadar uzun gelmemişti ona. Camın hafif aralığından esen rüzgâr bile içini soğutmaya yetmemişti. Ya akan gözyaşları… Sildikçe elinin tersi ile akıyordu inatla. Taksiciye parasını ödeyip indikten sonra elinde valizi ile kalakaldı yolun ortasında biçare. Esen rüzgâr saçlarını bir o yana bir bu yana savuruyordu. Elleriyle yüzüne savrulan saçlarını toparlayacak mecali bile yoktu. Yazın ortasında insanın içi yanar mıydı? Bedeni ise ona inat buz keser miydi? Oluyordu işte…

Mazinin ayak seslerini duyuyordu her yerde. Bunları yaşayalı yıllar olmuştu. Küçük kalbi yıllar içinde onarılmayı bekledi öylece. Var gücüyle toparladı kendini. Ne adını anmıştı, ne de onun adıyla anılmak istemişti yıllardır. O günleri yaşadığı yerde dolaşırken içini kaplayan sızı inceden dokunmuştu; ta derinlerde bir yerlere! Zaman Leylayı kocaman kadın yaptıysa da onarıldığını sandığı kalbi on sekiz yaşındaki hali ile hala orada duruyordu. Film şeridi gibi gözlerinin önünden geçti yaşadıkları. Azından dökemediği cümleleri genzine kaçmıştı. Nefesi kesilmişti, bir duvar kenarına yaslandığında gördüğü yazı ne zamandır oradaydı ki. “Leyla'sını özleyen bir adam.” Gözlerindeki yaşlar tıpkı o gün ki gibi akıyordu yine baş kaldırırcasına. Yazıya dokundu. Mutlaka o da buralara uğramıştı bir sonbahar günü.

-Leyla…

Leyla dönüp bakar ve saçları beyazlamaya yüz tutmuş, gözleri yine aynı bakan adam ile karşı karşıya gelir.